Television | pl

Television to amerykański zespół rockowy, założony w 1973 r. w Nowym Jorku. Wywarł znaczny wpływ w rozwój muzyki i kultury punk oraz muzyki alternatywnej. Grupa była stałym punktem podczas koncertów na nowojorskiej scenie, obok takich zespołów jak Patti Smith Group, The Ramones, Blondie czy Talking Heads. Pomimo, iż ich nagrania są surowe, oparte głównie na brzmieniu gitary elektrycznej i basowej, co nawiązywało do ówczesnego im punkowego brzmienia, muzyka Television jest czystsza, często ma charakter improwizacyjny, do tego jest doskonała technicznie. Dostrzec można wpływy awangardowego jazzu oraz rocka lat 60-tych. Debiutancki album grupy Marquee Moon jest zaliczany do najlepszych wydawnictw ery punk.

Korzenie Television sprowadzają się do nastoletniej przyjaźni pomiędzy Tomem Verlaine i Richardem Hell. Poznali się oni w Stanford School w Hockessin, Delaware, z której razem uciekli. Oboje udali się do Nowego Jorku, gdzie żyjąc osobno na własną rękę, zapragnęli zostać poetami. Pierwszym zespołem, który razem założyli było Neon Boys, w której to Verlaine grał na gitarze, Hell na gitarze basowej (obaj odpowiadali za wokal) oraz Billy Ficca, który odpowiadał za perkusję. Zespół istniał niemal rok, począwszy od późnego okresu roku 1972. Siedmio-calowe wydawnictwo zawierające utwory "That's All I Know (Right Now)" i "Love Comes in Spurts" zostało wydane w 1980 r.

Pod koniec 1973 zespół przeszedł transformację, nazywając siebie Television, do którego dołączył Richard Lloyd, jako drugi gitarzysta. Pierwszy występ zespołu odbył się w Townhouse Theatre, 2 marca. Krótko po tym, muzycy przekonali właściciela lokalu CBGB, Hilly'ego Kristala, by ten dał im możliwość występów na scenie, która podobno powstała w tymże klubie. Po zagraniu kilku koncertów w CBGB na początku 1974, zespół przeniósł się do klubu nocnego Max's Kansas City oraz innych klubów, powracając do CBGB na początku 1975 roku, w którym to zdobyli status powszechnego kultu.

Początkowo, pisanie utworów zostało rozdzielone po równo, pomiędzy Verleinem i Hellem. Lloyd, choć rzadziej, pomagał również w komponowaniu. Jednakże narastały tarcia, pomiędzy Verlainem, Lloydem i Ficcą, których pewność siebie i umiejętności, zarówno instrumentalne, jak i kompozytorskie wzrastały, a Hellem, który pozostawał wyraźnie w tyle, za swoimi kolegami. Do tego, w odczuciu Verlaine'a, szaleńcze zachowanie Hella podczas występów na scenie, kradło uwagę widowni od jego utworów, przez co miał podobno powiedzieć, by ten przestał skakać wokoło niego podczas grania oraz okazjonalnie nie chciał wykonywać utworów, napisanych przez Hella, takich jak "Blank Generation". Zarówno konflikt, jak i zainteresowanie utworem grupy ze strony Island Records, doprowadziły do wyrzucenia Hella z zespołu. Krótko po tym Hell założył wraz z Johnnym Thundersem z New York Dolls i Jerrym Nolanem zespół The Heartbreakers w 1975 r., później formując Richard Hell and The Voidoids. Fred Smith, grający krótko z Blondie, przyjął wakat basisty w Television.

Television wydało debiutancki winyl, na którym znalazł się singiel "Little Johnny Jewel"; wydany za pośrednictwem niezależnej wytwórni Ork Records, prowadzonej przez ich menadżera, Terry'ego Orka, w 1975. Utwór został podzielony na dwie części, po jednej na każdą stronę płyty. Richard Lloyd nie godził się z tym wyborem, preferując kawałek "O Mi Amore", do tego stopnia, iż podobno poważnie rozważał odejście z grupy, a na jego miejsce szykowany był gitarzysta Pere Ubu, Peter Laughner.

Pierwszy album Television, Marquee Moon, został pozytywnie przyjęty przez krytyków i słuchaczy, wchodząc na listę Billboard 200, również sprzedając się świetnie w Europie, osiągając Top 30 w wielu tamtejszych krajach. W późniejszym czasie, płyta znalazła się na 83 miejscu listy stu najlepszych rock and rollowych płyt, stacji muzycznej VH1 oraz na 128 miejscu rankingu pięciuset najlepszych albumów wszech czasów, magazynu Rolling Stone w 2003 r. Zajął drugą pozycję na liście stu najlepszych debiutanckich albumów, magazynu Uncut oraz miejsce trzecie w rankingu Pitchfork Media, prezentującym najlepsze płyty lat 70-tych.

Drugi album zespołu, Adventure, został wydany w 1978 roku.

Duża niezależność i uparte trzymanie się swoich artystycznych wizji, jak i również uzależnienie od narkotyków Richarda Lloyda, doprowadziły do rozpadu zespołu w 1978. Zarówno Lloyd, jak i Verlaine rozpoczęli kariery solowe.

Muzycy Television zeszli się ponownie w 1992 roku, wydając trzeci album zatytułowany Television, po czym sporadycznie występowali. Po wielu prośbach o powrót, zespół wystąpił w 2001 roku na festiwalu All Tomorrow's Parties w Camber Sands w Anglii, po czym zagrali parę koncertów w nieregularnym czasie.

W 2007, Richard Lloyd ogłosił, iż ugodowo zgodzi się opuścić zespół po koncercie zespołu w Central Parku w Nowym Jorku. Ze względu na przedłużający się pobyt w szpitalu, spowodowany zapaleniem płuc, Llyod nie wystąpił również na tymże koncercie. Jimmy Rip zastąpił muzyka tego dnia, a następnie poprosił o przyjęcie go jako pełnoprawnego członka zespołu. 7 lipca 2011, zespół w nowym składzie wystąpił na festiwalu Beco 203 w Sao Paulo w Brazylii. Muzycy, za pośrednictwem brazylijskiego MTV ogłosili również, iż nagrania nowego albumu, zawierającego dziesięć nowych utworów, dobiegają końca.

Tak jak w przypadku wielu nowo powstałych grup punkowych, wpływ The Velvet Underground był wszechobecny. Television zaczerpnęło inspirację również od minimalistycznych kompozytorów, takich jak Steve Reich. Tom Verlaine często podkreślał wpływ artystów surf rockowych, The Ventures i Dicka Dale'a, w podejściu do grania na gitarze oraz wyrażał zamiłowanie do zespołów Love i Buffalo Springfield, w których dwie gitary przenikały się wzajemnie. Punkowe brzmienie było podkreślone wpływami garażowego rocka z lat 60-tych. Zespół często grał covery "Psychotic Reaction" Count Five oraz "Fire Engine" The 13th Floor Elevators.

Dziennikarz muzyczny Lester Bangs, słyszał w muzyce Television wpływy grupy Quicksilver Messenger Service, podkreślając podobieństwo pomiędzy grą na gitarze Verlaine'a oraz Johna Cipollina. Tom Verlaine zbagatelizował to porównanie, powołując się na The Ventures, jako bardziej adekwatny punkt odniesienia w ich twórczości.

Pomimo, iż Verlaine i Lloyd byli odpowiednio gitarzystami rytmicznym i prowadzącym, często wyrażali opinię, atakując przez to "przestarzałe" wytwórnie, iż gitara rytmiczna może być tak samo intrygująca jak prowadząca. Wstęp do utworu "Marquee Moon", pochodzący z debiutanckiego krążka, jest najlepszym przykładem idealnego, charakterystycznego połączenia melodyjności i rytmiczności partii gitarowych.


Muzycy:
Tom Verlaine - wokal, gitara, keyboard (1973 - )
Billy Ficca - perkusja (1973 - )
Fred Smith - bas (1975 - )
Jimmy Rip - gitara (2007 - )

Richard Lloyd - gitara, wokal (1973 - 2007)
Richard Hell - wokal, bas (1973 - 1975)

Albumy:
Marquee Moon (1977)
Adventure (1978)
Television (1992)

Albumy koncertowe:
The Blow-Up (1982)
Live at the Academy, 1992 (2003)
Live at the Old Waldorf (2003)

Kompilacje:
The Best of Television & Tom Verlaine (1998)

Single:
"Little Johnny Jewel, pt. 1" / "Little Johnny Jewel, pt. 2" (1975)
"Marquee Moon, pt. 1" / "Marquee Moon, pt. 2" (1977)
"Marquee Moon" (stereo) / "Marquee Moon" (mono) (1977)
"Prove It" / "Venus" (1977)
"Foxhole" / "Careful" (1978)
"Glory" / "Carried Away" (1978)
"Ain't That Nothin'" / "Glory" (1978)
"Call Mr. Lee" (1992)

Filmografia:
The Blank Generation (1976)
CBGB (2013) .