Luciano Cilio | pl

ur. w Neapolu w 1950 roku – włoski kompozytor i muzyk. Studiował kierunki takie jak architektura, scenografia czy muzyka. Luciano szybko zaczął przejawiać zainteresowanie długimi zawieszonymi dźwiękami, przez co poświęcił badanie nad dźwiękiem skupiając się na jego pierwotnym i swoistym znaczeniu. W pierwszej kolejności skupia się nad melodycznymi, rytmicznymi i harmonicznymi jednostkami. Następnie wchodzi ponownie w dźwięk i podtrzymuje go, podtrzymuje...po czym swobodnie puszcza. W ciągu swojego życia wydał jeden album „Dialoghi del presente” w 1977 roku. Na płycie Cilio wciela się w rolę multiinstrumentalisty; rejestruje dźwięki na pianinie, flecie, gitarze, gitarze basowej i mandoli. Towarzyszą mu również muzycy z różnych środowisk o różnorodnych doświadczeniach muzycznych.

W momencie pierwszego wydania albumu nie cieszył się on szczególną popularnością, lecz po roku 2004, kiedy wznowiono wydanie na płycie CD szybko zaczął być cenionym albumem wśród fanów współczesnej muzyki klasycznej oraz avant-gardy, szczególnie dzięki aprobacie współczesnego muzyka Jima O'Rourke, który opatrzył komentarzem broszurę wznowionego wydania.

Chociaż jego kariera muzyczna była względnie krótka, Luciano angażował się w liczne ważne artystyczne przedsięwzięcia organizowane w Neapolu aż do momentu popełnienia samobójstwa 21 maja 1983 roku. W latach 60-tych i 70-tych współpracował z niekonwencjonalnymi muzykami (np. Alan Sorrenti, Shawn Phillips), wypracował zaskakującą intuicję do zależności pomiędzy gestem, słowem i muzyką. Był znakomitym pianistą, wirtuozem gitary oraz sitary. .