Eugeniusz Rudnik | pl

Eugeniusz Rudnik (28.10.1932 - 24.10.2016) Legenda Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, jeden z pierwszych twórców muzyki elektronicznej, mistrz muzycznej awangardy, zmarł w wieku 83 lat.
Urodził się 28 października 1933 roku w Nadkolu nad Liwcem, kompozytor i reżyser dźwięku. W 1967 roku ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Od 1955 roku pracuje w Polskim Radiu, a od 1958 w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia. W latach 1967-68 pracował w Studio Muzyki Elektronicznej Westdeutscher Rundfunk w Kolonii, a w 1974-75 prowadził zajęcia ze studentami Akademii Muzycznej w Warszawie. W latach 1994-95 wykładał w Warszawskim Centrum Dziennikarstwa im. Melchiora Wańkowicza. Eugeniusz Rudnik jest pierwszym w Polsce realizatorem muzyki elektroakustycznej i współtwórcą tzw. polskiej szkoły muzyki elektroakustycznej. Współpracował przy realizacji wielu utworów elektroakustycznych, instalacji muzycznych oraz muzyki filmowej m.in. K. Pendereckiego, A. Markowskiego, Wł. Kotońskiego, B. Schaeffera, St. Radwana, A. Nordheim'a m.in. do filmów A. Munka, J. Lenicy, A. Wajdy. Jest autorem ilustracji muzycznej do spektakli Teatru PR (m.in. utworów Herberta, Różewicza, Krzysztonia), Teatru TV, ok. 300 ilustracji muzycznych do filmów.

Jako kompozytor stworzył ok. 95 utworów elektroakustycznych, m.in. w studiach elektronicznych. w Warszawie, Sztokholmie, Kolonii, Paryżu, Bourges. Otrzymał wiele nagród, m.in. w 1968 r. na I Międzynarodowym Konkursie Muzyki Elektronicznej w Hannover (USA) za Dixi, w 1970 r. "Prix Itali" za muzykę do filmu Gry Grzegorza Lasoty, w 1972 r. I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Elektronicznej w Bourges (Francja) za Mobile, w 1973 r. III nagrodę w Bourges za Ostinato, w 1984 r. II nagrodę w Bourges za Homo ludens, w 1993 r. - "Euphonie d'or" w Bourges raz jeszcze za Mobile, w 2002 r. I nagrodę (razem z M. Brzezińską) na XVII Międzynarodowym Katolickim Festiwalu Filmów i Multimediów oraz na festiwalu "Dwa Teatry" w Gdańsku za słuchowisko radiowe Przyjaciółki z Żelaznej ulicy, w 1993 r. "Złoty Mikrofon" za "cenione na świecie osiągnięcia w dziedzinie sztuki radiowej oraz autonomiczną muzykę eksperymentalną". W 2000 r. odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Twórczość kompozytorską Eugeniusza Rudnika można podzielić na dwie kategorie; autonomiczne utwory elektroakustyczne i utwory określane jako "ars acustic". W obu rodzajach komp. wykorzystuje materiał elektroniczny, bądź przetworzony elektronicznie materiał konkretny o różnym stopniu rozpoznawalności źródła. Kompozytor często posługuje się metodą collage'u, czyniąc zeń podstawowy środek ekspresji. Gatunkowo utwory "ars acustic" oscylują między rodzajem słuchowiska radiowego a muzyką programową.

Kompozycje autonomiczne:
Korzeń 1965, Dixi 1967, Rondo 1969, Podzwonne - pamięci A. Markowskiego 1986, Divertimento 1971, Mobile 1972, Ready Made 1973, Ostinato 1973, Martwa natura z ptakiem 1974, Ring i Ring II 1974, Nokturn 1975, Tryptyk - pamięci Fr. Evangelisti 1980, Berceuse 1982, Via Crucis 1990; utw. "ars acust." - Lekcja 1965, My (wersja niem. i franc.) 1970, Kamienne epitafium 1984, Homo ludens - balet radiowy 1985, Gilotyna 1989, Annus miraculi (wersja pol. i niem.) 1990, Pan Jezus niewierzących 1993, Ptacy i ludzie 1993, Peregrynacje Pana Podchorążego albo Nadwiślańskie Żarna wg Początku A. Szczypiorskiego (wersja pol. 1999, niem. Die Wandlung des Herrn Fahnrich oder Die Muhlsteine an der Weichsel 2001); real. K. Penderecki - Psalmus 1961, A. Dobrowoski - Muzyka na taśmę magn. i obój solo 1965, A. Nordheim - Sculpture sonore (do Centrum Niewidomych w Norwegii) 1968, A. Nordheim - Solitaire 1969, Wł. Kotoński - Aela 1970, A. Nordheim - Plus ou moins (do pawilonu skandynawskiego na Wyst. Św. w Osace) 1970, K. Penderecki - Ekecheirija 1972, B. Schaeffer - Missa elektronica 1975 .