Buddy Holly (ur. 7 września 1936 r. w Lubbock, zm. 3 lutego 1959 r.), prawdziwe nazwisko Charles Hardin Holley - dorastał w rodzinie o dużych tradycjach muzycznych i jako pięciolatek, razem z dwoma braćmi, zwyciężył w amatorskim konkursie młodych talentów. Rodzice Buddy'ego nie żałowali pieniędzy na lekcje muzyki dla swoich pociech. W wieku czterech lat Buddy zaczął pobierać lekcje gry na fortepianie i skrzypcach. Najpóźniej zainteresował sie gitarą, ale właśnie z tym instrumentem nie rozstawał się do ostatnich dni swego krótkiego życia.
Zaprzyjaźnił się w szkole z Bobem Montgomerym i razem stworzyli duet Buddy and Bob, występujący na szkolnych uroczystościach i studenckich klubach. Jesienią 1953 r. razem zadebiutowali w programie radiowycm rogłośni KDAV w Lubbock. Po debiucie zaproponowano im prowadzenie 15-minutowego własnego programu. Rozszerzyli wtedy repertuar o znane z płyt i radia rhytm&bluesowe piosenki. W roku 1955 zespół Byddy'ego otwierał koncert, którego główną atrakcją byli Bill Haley i Elvis Presley. Występ Presleya zrobił na nich ogromne wrażenie. Buddy od tej chwili zaczął pracować nad zmiana brzmienia i stylu. Zrealizował taśmę demonstracyjną, którą wysłał do wytwórni Decca. Nagrał dla tej wytwórni kilka piosenek, ale ponieważ jego styl spiewania nie pasował do stylu Nashville Sound, który dominował w tej wytwórni zaczął rozglądać się za nową wytwórnią.
W roku 1956 związał się ze studiem Normana Petty w Clovis w Nowym Meksyku. W lutym 1957 roku nagrano That'll Be the Day i I'm Looking For Someone To Love. Pierwsza piosenka z tego singla stała się przebojem. W sierpniu weszła na listę bestsellerów i po kilkunastu dniach doszła do jej szczytu.Wraz z rozgłosem, jaki zyskał pierwszy singiel, sława wykonawcy dotarła do Europy. Po wydaniu singla Words of Love Buddy Holly i jego zespół The Crickets znalazł się u szczytu popularności. Największe wrażenie na publiczności robiła strona instrumentalna piosenek Buddy'ego, z mocnym brzmieniem gitary elektrycznej na pierwszym planie oraz rytmem wybijanym przez perkusję. Były to nowości w ówczesnej "białej" muzyce. Słuchaczy szokowały również cyniczne i prowokujące teksty piosenek. 1 grudnia 1957 roku The Crickets wystąpili po raz pierwszy w najpopularniejszym programie telewizyjnym Ed Sullivan Show, prezentując utwory: That'll Be the Day i Peggy Sue.
Autentyczne sukcesy sprawiły, że artysta pomyślał nareszcie o swoim wyglądzie zewnętrznym. Do tej pory bowiem ubieral sie raczej niechlujnie, miał druciane okulary i poważne braki w uzębieniu. Wstawił sobie nowe zęby, zadbał o fryzurę i ubranie, a na nos włożył duże okulary w czarnej oprawie. Rok 1958 okazał się rokiem wielkich sukcesów artystycznych i komercyjnych. Popularność zdobyły single z piosenkami Rave On i Early In the Morning oraz Maybe Baby.
Na początku października Buddy bierze udział w ostatniej sesji nagraniowej, zorganizowanej przez Normana Petty'ego. Nagrał wtedy - It Doesn't Matter Anymore, True love ways, Moondreams, Raining in my heart. Wszystkie utwory ukazaly się na płycie po śmierci artysty. Nagranie tych czterech utworów sygnalizowalo zupełnie nowy kierunek w jakim podążał w ostatnich miesiącach życia Buddy. Piosenki były łagodne i stonowane, nie mające wiele wspólnego z żywiołowymi rockandrollami. Mogło mieć na to wpływ malżeństwo artysty z Kostarykanką , Marią Eleną Santiago. Okazało się również, iż bohaterka utworu Peggy Sue to nie kochanka Holly'ego a żona Jerry Allisona - jednego z muzyków The Crickets.
Pod koniec stycznia 1959 roku wyruszył w kolejną trasę koncertową - trzytygodniowe turnee "The Winter Dance Party", obejmującą swym zasięgiem Środkowy Wschód. Wieczorem 2 lutego 1959 roku w Clear Lake w Iowa, po koncercie wyruszył wraz z kilkoma muzykami do najbliższego lotniska. Mieli lecieć do odległego o 400 mil Moorehead w Minnesocie. Mimo ciężkich warunków pogodowych, śniegu, mrozu i silnego wiatru wsiadł do samolotu razem z piosenkarzami Ritchiem Valensem i Big Booperem. Za sterami siedział mało doświadczony 21-letni pilot. We wczesnych godzinach rannych maszyna rozbiła się w północnej Dakocie. Nikt nie przeżył.
Przez 18 miesięcy kariery wydał 3 albumy i przeszedł do RNR Hall of Fame. Dzień jego śmierci został nazwany dniem śmierci muzyki. 'The day the music died', jak śpiewał Don McLean w piosence American Pie. Symbolem muzyki Buddiego stała się jego piosenka 'That'll Be the Day' (..that I die). -To będzie dzień w którym umrę. Żona Buddiego była w ciąży, gdy zginął poroniła. .
Wszystkie albumy
Możesz znaleźć informacje za pośrednictwem najlepszej wyszukiwarki muzyki - Muzlan.top 😊Wszystkie materiały na zamówienie „Buddy Holly” są dostępne na stronie Buddy Holly
Tak oczywiście. Możesz słuchać utworów na stronie Buddy Holly
Tak oczywiście. Możesz pobrać utwory na stronie Buddy Holly
Ta strona została znaleziona przez zapytania: Buddy Holly track minus, Buddy Holly song download, Buddy Holly songs download, Buddy Holly flac, Buddy Holly song listen